I nie chodzi tylko o #MeToo, o czym mówią wszystkie streszczenia filmu. Ale też o codzienną przemoc emocjonalną wobec pracowników, a w tym wypadku asystentki - podważanie umiejętności i inteligencji, obrażanie, żądanie upokarzających przeprosin, oczekiwanie ciągłej dyspozycyjności, permanentne poczucie zagrożenia, czy następnego dnia będzie jeszcze miała pracę. Reżyserka w zasadzie przedstawia jeden dzień z jej życia w biurze. Wszechwładnego bossa nie zobaczymy nigdy, ale jego obecność jest stale wyczuwalna w rozmowach pracowników, ich zachowaniach, małych gestach, mimice, oczach pełnych strachu i bezsilności, a czasami niewybrednych żartach. Film rozwija się powoli, pozwalając nam zebrać w jeden obraz te drobne szczegóły. W tym biurze nikt ze sobą nie rozmawia, nikt się nie wspiera. Film cichutko, ale krok po kroku pokazuje jak toksyczne miejsce pracy zaraża wszystkich.