o nie, nie zgodzę się, są filmy, które o wiele bardziej wystawiają cierpliwość na próbę!

hymm, no to mi dla odmiany pozostaje zgodzić z tobą, rzeczywiście są takie filmy.. letarg jamesa benninga na przykład, który z uporem maniaka kontempluje kamienie na pustej drodze.. albo ten film kiarostamiego dedykowany ozu o patyku.. w zasadzie o fali bawiącej się patykiem na pustym brzegu, w jednym ujęciu.. albo Wędrówka Na Zachód - ten o mnichu poruszającym się po wielkiej metropolii w slo-mo, pod którego w pewnym momencie podłącza się aktor, ten kolo z Holly Motors.. słowem coś, o czym trudno jest powiedzieć, czy to jeszcze jest kino czy to już jest współczesna galeria?

tylko nie wiem czy o takie kino - kino błogo sławiące bezruch, postulujące zatrzymanie, kino udzielające darmowych korepetycji z patrzenia, lekcja, temat, wyspecjalizowana forma uważności, podłącz się, dostrój albo pozostań na stacji - słowem czy o takie kino tobie chodziło? bo mówiąc zupełnie serio moją cierpliwość najbardziej na próbę wystawiają niektóre superbohaterskie produkcje hollywoodzkie albo kino jakiegoś tam marvela, którego wręcz nie znoszę.. jednak ciekaw jestem twoich propozycji:)

Haha, właśnie, Wędrówka na Zachód, tam oprócz początku nic mnie nie denerwowało, a Letargu nie znam. Męczyłam się na "Le quattro volte" i dlatego odpuściłam sobie "Pod ziemią" na tegorocznych Nowych Horyzontach, choć kadry ma zachwycające. Może za szybko zrezygnowałam? Bo ten pierwszy film mnie wykończył, ale jednak pamiętam go do dziś i mam też wielki szacunek. Kino-medytacja to w ogóle oddzielny gatunek. Najgorsze są te, które tak się silą, by należeć do tego gatunku i nijak im to nie wychodzi. Moją cierpliwość wystawiają na próbę filmy eksperymentalne, z wrzaskami i drgawkami, albo te próbujące być nad wyraz intelektualne i wyrafinowane, widoczki+czytanie wiersza w tle. Choć i takie umiem znaleźć dobre, w Out 1 Rivette'a na próbach teatralnych dużo krzyczą na próbach i szaleją, ale w końcu się wkręciłam, było świetnie. No a kina superbohaterskiego nie oglądam, mogłabym mieć podobną reakcję, choć więcej by miała z tradycyjnej nudy. Nie no, dobra, nuda też umie wystawiać cierpliwość na próbę.

z wymienionych przez ciebie filmów oglądałem tylko tego rivette'a, rzeczywiście, bardzo wciągające kino, do niczego nie podobne..

medytujesz? niby filmy zwane medytacyjne to osobna gałąź kina w powszechnej opinii mocno zaabsorbowanego bezruchem, ale mnie się wydaje, że każde kino jest medytacyjne w pewnym sensie. że samo kino w samej swej istocie to taki trochę ekwiwalent medytacji. w tym sensie, że umożliwia ci obserwacje przepływu obrazu niejako z zewnątrz, już na starcie dając ci prezent w postaci bezstronnego obserwatora, czyniąc z ciebie biernego świadka tego przepływu, wtrącając cię w stan obecności bez niemal żadnej ingerencji z twojej strony. jedyne co musisz zrobić to uważnie patrzeć. uważnie patrzeć - to jedyne co musisz zrobić. podłączyć się, dostroić. pochwycić takość chwili. i tak nie masz nic do roboty. oto utknąłeś na dwie godziny z obrazem, wizualno-dźwiękowym elementem napływowym, czy tego chcesz czy nie. na ekranie radości, cierpienia, miłości, samochody, powodzie, pożary, cóż można zrobić? nic. ani cię to ziębi, ani cię to grzeje. jest obok. jedyne co możesz zrobić to poddać się temu przepływowi, pozwolić jemu przelewać się przez cię, a wtedy - bam, et voila, i jest! bezkreśnie głęboka medytacja, refleksyjna, spokojna, intelektualnie odświeżająca, emocjonalnie ekscytująca wielka droga. ojciec niebo, matka ziemia - cinema nirvana..:)