Ależ to było dobre ! Świetny komediodramat francuskiej reżyserki i pisarki arabskiego pochodzenia - Manele Labidi. Choć może określenie "komedia psychologiczna" pasowałoby tu bardziej. Nie mogę uwierzyć, że to debiut. Prosta, szczera historia przemyślana w każdym calu. Klimatem przypomina mi dzieła innej słynnej damy arabskiego kina, Nadine Labaki. A nad całością unosi się duch Almodovara i...dziadka Freuda.

Pamiętacie kultowy już izraelski serial "BeTipul", którego format twórcy sprzedali do innych krajów, w tym Polski (pol. tyt. "Bez tajemnic") ? "Arab Blues" przyjmuje podobną konwencję. Selma, paryska psychoanalityczka o tunezyjskich korzeniach, postanawia wrócić do ojczyzny. Po licznych perturbacjach udaje się jej otworzyć w Tunisie prowizoryczny gabinet, co budzi konsternację konserwatywnego społeczeństwa. Mimo to niezrażona psychoterapeutka zaprasza na kozetkę, a właściwie wygodną sofę z poduchami, kolejnych pacjentów.

Na ekranie skrzący się humor raz po raz przeplata się z melancholią oraz gorzką refleksją. Zmysłowe, ciepłe kadry i stylowa muzyka dopełniają dzieła. W roli Selmy gwiazda irańskiego kina Golshifteh Farahani. W niczym nie ustępują jej arabscy aktorzy odgrywający soczyste epizody: fryzjerka Baya zmagająca się z toksyczną matką, transwestyta Raouf, imam o aparycji Woody'ego Allena przeżywający kryzys wiary, zbuntowana małolata Olfa w hidżabie, jej tradycyjna muzułmańska mama, pulchna i bardzo kobieca Amel, sekretarka Nour z Ministerstwa Zdrowia (Bareja krztusi się w grobie ze śmiechu), Naim, który naoglądał się za dużo westernów z Johnem Waynem, tandem głupkowatych policjantów, jakby żywcem wyjętych z polskiego komisariatu, schizofrenik wietrzący wszędzie spisek Mossadu.

Labidi portretuje swoich bohaterów z ironią, ale podszytą ciepłem oraz miłością. Uśmiałam się po kokardy, a i łezka w oku się zakręciła. "Arab Blues" potwierdza, że kino ma moc terapeutyczną. Oby więcej takich pysznych, ożywczych i mądrych debiutów !