Tytułowa bohaterka ma 24 lata i nie ma przyjaciół pomimo braków w aparycji i twórcom udaje się przekonać widza, że to jest możliwe. Poznajemy jej doświadczenia rodzinne, jej charakter – typ człowieka pełnego zapału, tylko bez pomysłu, jak go wykorzystać. Jest w niej gniew i bunt, sprzeciw wobec „dobrych rad” oraz „troski”, jaką ma wobec niej rodzina. Umie postawić na swoim, jest waleczna i pyskata – zapowiadają, że to film o samotności i radzeniu sobie z nią, ale z pewnością nie jest on niemrawy lub sentymentalny. Nie, to nadal kino młodych dla młodych o młodych, tylko idący w rejony nowego tematu – problemów społecznych, radzeniu sobie w wieku tych 20-tu lat, analiza jak wcześniejsze lata mogły do tego dopuścić. Oraz sporo gorzkiej prawdy, że bohaterka sama ma w tym udział.

Całość jest bez wątpienia komedią. Żałuję tylko, że twórcy tak mocno trzymają się konwencji niepoważnej opowieści, cały czas unikając wszelkiej okazji, by uderzyć mocniej, powiedzieć coś prawdziwego. Ich bohaterka bawi i znajdują mnóstwo zróżnicowanych okazji do śmiechu oraz zabawy – humor może wynikać z zachować aktorów, absurdu całej sytuacji, dialogu. I fajnie, tylko w tym śmiechu czuję, że coś jednak umyka. Coś, co pozwoliłoby pozostać temu filmowi na powierzchni dłużej niż krótkie wspomnienie z festiwalu.

Lekkie kino, zagrane i zrealizowane z werwą. Jest w tym filmie dobry prąd.