Według mnie burtonowska "Alicja" dosyć dobrze oddaje nastrój książkowego oryginału: oniryczna, satyryczna, absurdalna. Kontynuacja pana Bobina to tylko bajka dla dzieci. Sili się na "wyjaśnianie" rzeczy, które nie powinny zostać wyjaśnione. W pierwszej części, kiedy tylko pojawiali się kolejni bohaterowie, Alicja zdawała się wiedzieć kim są i niczemu zbytnio się nie dziwić. To nadawało całości charakteru snu, wytworu wyobraźni. Dwójka prezentuje nam świat rządzący się fantastyczną, ale jednak logiką. Historia, choć pięknie przedstawiona, jest prosta i przewidywalna. Ot, bajka jakich wiele. Jak dla mnie wielkie rozczarowanie...