Ten film jest cudowny w swojej formie. Nic nam nie jest jasno powiedzenia, a nad zrozumieniem trzeba się głowić - tak samo jak w prawdziwym życiu . Jeśli chcemy poznać prawdę, to musi się zagłębić w umysłach bohaterów oraz szukać wszelkich wskazówek autora (których jest naprawdę sporo). Żadna ze scen nie jest na wyrost. Każda ma swój cel i jest wymowna. Calum jest młodym, nieporadnym mężczyzną, w pełni jeszcze niedojrzałym do roli ojca. Gdzieś przez palce przeleciało mu 30 lat życia, podczas których nie zaznał zbyt wiele troski, miłości i akceptacji (wskazuje na to m.in. scena jedenastych urodzin Caluma.) Przeżył rozstanie z matką Sophii, którą nadal kocha do tego stopnia, że traktuje ją jak rodzinę. A może desperacko szuka miłości, którą nie zaznał w dzieciństwie? Czerwona budka telefoniczna = czerwony telefon prezent. Jaki był powód ich rozstania? Może ta jego nieporadność życiowa rozumiana jako brak stabilności, w tym stabilności finansowej? (tak wiele razy kwestia pieniędzy jest poruszana w tym filmie, jakby miała kluczowe znaczenie dla bohatera). I tu się teraz odzywa "toksyczna męskość". Przeświadczenie, jakie panuję obecnie w społeczeństwie, o tym jak powinien wyglądać prawdziwy mężczyzna/ojciec. PRESJA o której śpiewa Queen pod koniec filmu. Mimo wszystko Calum stara się spełnić oczekiwania otoczenia. Chce być w oczach córki postrzegany jako ten zaradny, super tata, a wręcz bohater który jest w stanie zapewnić jej wszelako rozumiane "bezpieczeństwo". Teraz dopiero można zrozumieć jak bardzo krzywdzące były słowa Sophii po nieudanym występie karaoke. W ten sposób uderzyła w jego najczulszy punkt. To zrozumiałem że próbował się pocieszyć nagraniami VHS, na których jego córka wypowiada się o nim w samych superlatywach. Sophii jest dla niego najważniejsza i to od niej desperacko potrzebuje akceptacji. Na lotnisku mówi że ją kocha, a podczas taplania w błocie tak wiele razy ją przeprasza (słychać że przeprasza za swój całokształt, a nie tylko tą jedną sytuacje). W obu tych sytuacjach nie dostaje odpowiedzi zwrotnej. Tak niewiele, taka błahostka, a jakie przyniosłaby ukojenie sercu. Scena z tureckim dywanem, to nie tylko scena w której ojciec chce kupić córce pamiątkę z wakacji. "Każdy z dywanów opowiada inną historię. Symbole i motywy reprezentują różne rzeczy". Główny bohater chce, aby córka zapamiętała te wakacje (tą historię) do końca życia i żeby on był częścią jej wspomnień. Chce być dla niej kimś ważnym w życiu, kimś wyjątkowym. Nie bez przyczyny w pewnym momencie kładzie się na tym dywanie. Zbliżenie na stos przerzucanych dywanów aż krzyczy jak jest ich wiele i jak łatwo są dostępne, a mimo wszystko tak trudno osiągalne dla naszego bohatera. Czy uda mu się być częścią życia córki? Zapewne ta myśl nie daje mu spokoju.
Świetna też jest metafora zagłębiania się w czeluściach wody jako popadanie w depresje. Jak łatwo się na niej unosić w objęciach miłości i na barkach kumpla (scena wrzucenie zakochanych nastolatków do wody). Calum "bez certyfikatu" nurkuje w tej wodzie. A nieświadoma wszystkiego Sophii to nagrywa, mówiąc do kamery że tatuś na pewno sobie poradzi. Jest jeszcze za młoda żeby zrozumieć cierpienie ojca i mu realnie pomóc. Dopiero po latach, dzięki nagraniom VHS, jest w stanie zrozumieć tę całą sytuację. Dzięki czemu jest w stanie wyrzucić wieloletni żal do ojca, za to że tak wcześnie ją zostawił i nie towarzyszy/wspiera jej w życiu (płacz wnuka gdy Calum odchodzi za metalowe drzwi w ostatniej scenie lub złość na twarzy dorosłej Sophii podczas stroboskowej sceny. Jest w stanie mu teraz wybaczyć oraz okazać akceptację i miłość w objęciach ostatniego tańca.
Można tak pisać i pisać bez końca. Jest tego jeszcze sporo więcej. Dlatego zachęcam do głębszej analizy i interpretacji tego filmu :)