Twórca jeszcze przed filmem zdradził, że nie mieli scenariusza podczas kręcenia, więc podziękował aktorom, bo bez nich ten film by nie powstał. Opowiada on o trzech ludziach: ojciec, syn i dziewczyna syna. Między synem i ojcem jest toksyczna relacja, chociaż stary jest niepełnosprawny, a młody przez zęby troszczy się o ojca. Dziewczyna jest głównie po to, by wypełnić czas ekranowy, leżąc w bikini na trawie i się opalając przez 1/4 filmu.

Ekipa kręci się po planie, próbując coś zaimprowizować, co wychodzi im średnio. Gadają w końcu o przeszłości syna i ojca, tylko nie bardzo mieli ku temu jakieś konkretne podstawy, więc kręcili się z tematem w miejscu, niczego nie osiągając. Nie czułem też żadnego dramatu, a to chyba największy problem. Pewnie powinienem współczuć każdej ze stron, dostrzegając w nich człowieka i czemu jest taki, jaki jest - tylko tak w sumie czemu? Ojciec nie torturuje szczególnie swojego syna, jest bardziej chamem niż manipulatorem - problemu z wysłaniem go do domu opieki bym nie miał żadnego. Z kolei ojca ból polega chyba tylko na tym, że go oddają do domu opieki, ale no trudno. Wszystkie inne (utrata władzy nad ciałem czy coś) przez samych autorów są traktowane trzecioplanowo.

Wyobraźcie sobie tworzyć film, przy którym nikt z ekipy nie wie, o czym on jest. Jeden aktor podchodzi do aktorki, mówi jej: "Pokaż cycki", a reżyser stwierdza: "dobre, dodajemy to do fabuły".