Znaną cechą filmu amerykańskiego - i jedną z bardziej pozytywnych - jest częste podejmowanie tematyki krytyki władzy (od Białego domu poczynając), kompleksu militarno-przemysłowego, służb specjalnych i policji, sądownictwa oraz więziennictwa i (rzadziej) służby zdrowia a także... powszechnych wad społecznych. Jest to przejawem ukochanej przez Amerykanów wolności i prawa do swobody wypowiedzi. Znamienna była reakcja Hollywood i środowisk twórczych na działania Komisji McCarthy'ego czy wojnę w Wietnamie.
Kiedy w ZSRR i "demoludach" powstawały filmy propagandowe, na ogół wyprane z artyzmu (poza kilkoma filmami rewolucyjnymi - Eisenstein, "Lecą żurawie" - i wojennymi), Amerykanie uprawiali swoistą antypropagandę (choć filmów propagandowych też było sporo - jak choćby słynne "Zielone berety"). Do czego zmierzam? Ano, zarówno propaganda, jak i "antypropaganda" mają swoje prawa:
- operowanie czarno-białym schematem (dobrzy i źli);
- wyostrzanie, drastyczność scen, sytuacji, jako przykładowych, przekonujących;
- "łopatologia" w formułowaniu wniosków, dobieraniu argumentacji;
- odwoływanie się do emocji, zwłaszcza tych prostych.
Takie też cechy/wady posiada i ten film - nie ma się co dziwić. Zresztą większość filmów "z przekazem", morałem ma intencyjny zestaw użytych metod i środków filmowych. A to Hollywood potrafi (słynne "wyciskacze łez")!
U mnie film dostał 8/10 - choć chyba trochę zostałem zmanipulowany. Całe szczęście, że oprócz "sieriozności" zawierał sporą dawkę satyry.