Lubię obrazowe, dosadne i niemal symboliczne filmy. Są szkolnymi przykładami, których nie da się źle zinterpretować i takim właśnie przykładem jest ten tytuł. Pyta on nas czym jest sprawiedliwość? Arthur jasno odpowiada widzowi, że w wariackim świecie prawa i sądownictwa, sprawiedliwość już dawno nie ma żadnego znaczenia. Liczy się zwycięstwo. Można z cwaniacką precyzją wybronić mordercę, a później patrzeć jak po raz kolejny popełnia on ciąg ohydnych zbrodni. Kto jest temu winny? Zresztą, czy można rzeczywiście kogokolwiek winić poza samym przestępcą? Prawnicy tracą rozum oraz wiarę w swoje powołanie. Robota okazuje się nie tylko niewdzięczna, ale również niewykonalna. Liczą się układy oraz wąskie, czasami nieludzkie wręcz prawo, które sami na siebie nałożyliśmy. Sami nadaliśmy sobie boską władzę sądzenia innych, by później przekonać się o tym, że nie jesteśmy wstanie unieść ciężaru tej odpowiedzialności. Zdeprawowani ludzie znajdują się po obu stronach sali sądowej. Niewinny chłopak, który nie miał wystarczająco szczęścia, umiera żałośnie w więzieniu, a sędzia w tym czasie może gwałcić i znęcać się nad kobietą, zachowując przy tym dobre imię. Ten film to idealny obraz wariactwa jakie dzieje się na świecie i bardzo smutna diagnoza. Odrobiny nadziei dodaje postać Arthura, który pozostaje ostatnim sprawiedliwym. Napada na sędziego albo niszczy samochód kolegi po fachu, co w normalnych okolicznościach byłoby przejawem demoralizacji, jednak w tym przypadku jest niespodziewanym świadectwem najprawdziwszych ludzkich odruchów i niezgody na niesprawiedliwość otaczającego go bezdusznego świata.
Dla mnie film rewelacyjny.