Masz rację, co do groteski, przy czym sam mam wrażenie, że twórcy sami nie wiedzieli, czy chcą nakręcić film od początku do końca poważny, czy też - satyrę. Tym samym momenty bardzo poważne łączą się tu z groteską (obecną przede wszystkim w wątku sędziego Rayforda). Osobiście odczuwałem tu coś, co moja polonistka nazywała dysonansem stylistycznym ;) Innymi słowy - trochę mi się to wszystko gryzło ze sobą.

A co jest złego w dysonansie stylistycznym? To takie szkolne myślenie - wszystko musi się wpasować w schemat, bo w przeciwnym razie ocena idzie w dół. A czyż w prawdziwym życiu nie ma dysonansów? Czy nie jest tak, że chwile radości przeplatają się z chwilami powagi (i nie tylko)?

A dla mnie to właśnie było idealne połączenie. Napuszonych filmów sądowych było już mnóstwo. Rozwaliła mnie końcówka przemowy Kirklanda. :D

Coraz bardziej dochodzę do wniosku, że im poważniejsza i bardziej wygarniturowana instytucja, tym więcej w niej ukrywanej groteski. Rzeźnik wędliniarz to rzeźnik wędliniarz, stolarz to stolarz. Posłowie i sędziowie, kiedy spojrzeć z zewnątrz, są dzieciakami w piaskownicy.

Genialny, a tylko 8 ?

Niczego nie obnaża ten film, który jest ocieplaniem wizerunku adwokatów. To bajka.