Boję się zasnąć, gdy męczy mnie katar. To uczucie, gdy człowiek budzi się bliski uduszenia jest przerażające. Dzięki temu obejrzałem całkiem niezły film. Ponownie okazało się, ze do Jennifer Aniston mam jakąś wyjątkową słabość (a już wielu mówiło, że żadna z niej aktorka, a i uroda przeciętna). Inna sprawa, ze widząc np. Renée Zellweger – zazwyczaj zbiera mi się na wymioty. Justine jest praktycznie aseksualna. Ciągle w spodniach, opięta paskiem, w roboczym stroju jeżdżąca mającym swoje lata samochodem. Nawet sceny z pozoru miłosne w rzeczywistości namiętności są pozbawione. Szereg mniej lub bardziej zaskakujących przypadków decyduje o losie ludzi. Zrezygnowanych, pozbawionych marzeń o lepszej przyszłości, chęci poprawy własnego losu. Kurczowo trzymających się bezpiecznego świata rządzonego przez znane zasady i stale powtarzane zachowania. Śmiać się chce, gdy widz w Justine widzi tylko negatywną bohaterkę, nawet formułuje skrajnie jednoznaczne oceny. Justine jak każda kobieta jest do bólu pragmatyczna. Swojego życiowego partnera zna na tyle dobrze, że na zdradę może sobie pozwolić. Mąż przypomina duże fajtłapowate dziecko i tak jak dziecko jest całkowicie bezbronny wobec życiowych dramatów. Trochę pokrzyczy, popłacze, nawet uderzy, ale ostatecznie wybaczy. Ile jest takich małżeństw, gdzie małżonka nieustannie stwarza mężowi pozory zgodnego, spokojnego pożycia? W czasie próby, postawiona przed dramatycznymi wyborami Justine stale chroni własne małżeństwo. Wybiera bezpieczny, znany związek zamiast niepewnej, ryzykownej przyszłości. Oddaje się przyjacielowi męża za cenę jego milczenia i zachowania tajemnicy. To kochanek ponosi w pełni zasłużoną karę za wielokrotne złamanie moralnego kodeksu. Sprawiedliwości staje się zadość. Justine w nagrodę otrzymuje dziecko, bardziej dojrzałego, mądrzejszego męża. Sama też z pewnością staje się inną kobieta. Czy lepszą?