Ostatni film mądrego Bo Widerberga, który do wertykalnej linii filmów Bergmana starał się przyłożyć linię horyzontalną, wrażliwą społecznie. Prawdy szukał nie w rozmowach z Bogiem, a pośród ludzi, w „kościele międzyludzkim” jakby powiedział Gombrowicz. Rak żołądka zbyt szybko zabrał go z tego świata, ale zdążył stworzyć film-spowiedź, nad którym zmagał się dobrych pięć czy sześć lat. Ta spowiedź dotyczy powrotu do rodzinnego Malmö w czas pierwszej miłości powiązanej z młodzieńczym buntem, który często decyduje o całym naszym życiu. W tle wojna, lekko faszyzująca atmosfera w szkole, w której obrzezanemu chłopakowi dostaje się od ‘prawdziwych Szwedów’. Ale nie to będzie największym wrogiem młodego Stiga. Złamać go będą chcieli dorośli, a zwłaszcza Viola, starsza od niego kobieta wprowadzająca go w tajniki miłości, której jednak nie będzie potrafiła sprostać, stając się wkrótce częścią układu zakłamanego świata dorosłych. Tytuł ma wydźwięk mocno ironiczny, lepiej brzmiący w oryginale czy po czesku ‘Wszechno je jak ma byt’ – to słowa dorosłych skierowane do młodzianka: nie rzucaj się, o jaką prawdę ci chodzi, nie przesadzaj z tą miłością, zaraz będziesz taki jak my, zaraz wszystko będzie takie, jak ma być. Erotyka w tym filmie jest inicjacyjna, pobudza dojrzewanie Stiga. To, że nie staje się ona dla niego destrukcyjna, jak np. dla Violi, zawdzięcza wierności młodzieńczemu buntowi. Przejmujące są sceny, w których Stig staje się właściwie głową rodziny, opiekunem swoich pogubionych rodziców – do matki mówi, że nie wszystko jeszcze jej teraz powie, poczeka aż ona dojrzeje, a potem obejmuje zapłakanego i bezradnego wobec kolei życia ojca. Nic nie jest takie, jakie miało być.