Oceniając film musiałem zdystansować się od swoich lewicowych poglądów, bowiem nie jest on wolny od religijnego moralizatorstwa. Temat poruszony przez Zanussiego wydaje się być dla osoby młodej bardzo odległy, a wręcz abstrakcyjny. Przecież właściwie nikt przed wejściem w dorosłość nie rozważa o swojej śmierci. Jednak prędzej czy później dosięgnie ona każdego. Czym właśnie jest nasze życie, jak nie śmiertelną chorobą, którą przenosimy drogą płciową? Z perspektywy ludzi młodych i zdrowych nie potrafimy sobie wyobrazić jak nasza śmierć właściwie będzie wyglądać i jak się zachowamy, gdy będziemy już coraz bliżej tego, żeby "śnić jak przed narodzinami". Każdy, nawet największy ateista będzie mógł odnaleźć w najwyższym Absolucie pewne remedium na swoje odchodzenie, nawet jeżeli w gruncie rzeczy cudownie się nie nawróci na wiarę w Boga jak to powszechnie rozumiemy. I to też moim zdaniem stara się przekazać film, Boga nie jako gwaranta życia po śmierci, ale jako symbol nadziei, że być może śmierć, która zbliża się do bohatera wielkimi krokami nie okaże się końcem jego egzystencji. W sytuacji śmiertelnej choroby to chyba właśnie nadzieja jest tym, co przez pewien czas trzyma nas jeszcze przy życiu.