Nie rozumiesz, bo nie byłeś kobietą w latach 50 - 60. Nie miała szans na publikację jako kobieta. W USA do 1973 r. jeszcze w niektórych stanach obowiązywał zakaz pełnienia przez kobiety funkcji sędziowskich, a w Szwajcarii kobiety otrzymały prawo wyborcze dopiero w 1971 roku. Jak pisała Wirginia Woolf, do biblioteki uniwersyteckiej kobieta mogła pójść tylko w towarzystwie mężczyzny profesora lub z listem polecającym od niego. Masz rację, że ta sytuacja za długo trwała między małżonkami, pewnie z przyzwyczajenia. Ale w pewnym momencie czara się przelała i to było przyznanie noblowskiej nagrody. Dla mnie niesamowitą sceną jest, jak jakaś panienka proponuje żonie, jak może spędzić czas wolny - SPA i zakupy. Jak dla głupich blondynek. Film świetny, Close rewelacyjna - Oskar dla niej!

Nic nie pisałem o jej przerwanej karierze pisarskiej bo to rozumiałem. Nie była buntowniczką, nie miała siły walczyć z tamtą obyczajowością. Pisałem o relacji w domu.

Jakby w tym roku zagrała Alberta Nobbsa- to Oscar dla Close. Ale nie zagrała, więc dla mnie wygrywa Colman.

Więc w latach 50. i 60. nie było w USA żadnych popularnych, publikowanych pisarek? Żadnej Harper Lee, Sylvii Plath, Mary McCarthy albo Carson McCullers? Z pewnością Joan nie byłoby łatwo wybić się na rynku wydawniczym, ale nie było to niemożliwe :) Zwłaszcza, jeśli faktycznie była tak niesamowicie utalentowana. Problem polega na tym, że ona zwyczajnie nie miała odwagi i siły przebicia. W gruncie rzeczy odpowiadalo jej bycie żoną swojego męża.

Raczej zgodzę się, że nie miała odwagi i siły przebicia, niż "odpowiadało jej bycie żoną swojego męża"

Na razie mam za sobą tylko lekturę książki. Obejrzę film - może tam postać Joan jest przedstawiona trochę inaczej. W książce niestety przez większość czasu budziła moją irytację... Chociaż jestem w stanie zrozumieć, dlaczego tak się w tym wszystkim zapętliła.

A Virginia Woolf zmarła w 1941 roku, więc jej opinię trudno traktować jako miernik sytuacji amerykańskich pisarek w latach 50. i 60. Zwłaszcza że była Angielką ;)

Też prawda - niezbyt reprezentatywna.

SPOILER
Widzę to inaczej. Zakłamani - tak, ale też dlatego, że bali się prawdy o sobie samych i swoich talentach. Pełnym pisarzem, którego twórczość godna była Nobla, byli jedynie we dwoje.
SPOILER
.
.
.
.
.
On dawał treść, ona formę. To wychodzi szczególnie mocno w dwóch scenach: kłótni młodej pary, kiedy zawierają rodzaj "paktu", a ona mówi, że cały zamysł fabuły jest świetny, ale krytykuje konstrukcję postaci i generalnie sposób napisania tekstu i w scenie finałowej, a także w ostatniej kłótni, kiedy ona rzuca po kolei książkami, do których treść stanowiły jego zdrady i jego kochanki. On żył (opiekując się jednocześnie domem), ona pisała, realizując swoją pasję i dwa założenia, które przyjęła od znajomych pisarzy jako swoje: pisarz musi pisać i pisarz musi mieć czytelników. Razem stanowią pełnię, a że ich życie było szczęśliwe i wartościowe, że wzajemnie dopełniali się także jako para, widać i w scenie otwarcia, i w scenie jego śmierci, a najbardziej w chwili, gdy dowiadują się o narodzinach wnuka.
Oni idealnie się dopełniają - jing i jang, forma i treść, życie i myśl, doświadczanie i obserwacja. On jest ekspansywny, ona wycofana. Dla niej sytuacja, gdy na świeczniku był mąż, była bardzo w sumie wygodna. Dopiero gdy - mimo prośby - skierowano na nią światła reflektorów, trafił ją szlag. I tak, to było zakłamane. Mówienie o niej tak, jakby nie była współautorką. I to była gorsza zdrada niż wcześniejsze, z ładnymi nianiami.
I wreszcie koniec - ostatnia scena, gdy Joan głaszcze pustą stronę. Piękna. Ten potencjał pustej białej kartki. Może się na niej wydarzyć wszystko. Czy będzie pisała już jako ona? Czy będzie pracowała z synem? Nie dowiemy się, ale i tak najważniejsze jest to, że jest strona do zapisania, historia do opowiedzenia.

Pięknie napisane i zgadzam się z Tobą w całej rozciągłości! Ja nie odbieram Joe'a jako narcyza posożytującego na talencie żony- taką historię mogliśmy już obejrzeć w "Big Eyes".

Tutaj wszystko było niejednoznaczne- mniej czarno-białe. Oni się po prostu między sobą umówili- on dawał pomysły- ona je ubierała w słowa- taki był podział obowiązków. I oboje w tej pułapce ugrzęźli. Ale ja mimo wszystko widziałam między nimi wielką miłość i kompatybilność z nutą toksycznego uzależnienia się od siebie nawzajem.