W Kuwejcie każdy ma prawo do pracy, więc w niektórych miejscach na jednym stanowisku zatrudnionych jest 20 osób, które przychodzą do pracy tylko po to, żeby w niej być. Z wykonywaniem konkretnych zadań nie ma to nic wspólnego. W Korei Południowej pracuje się tak dużo, że wprowadzono tam nawet politykę wyłączania komputerów pod koniec dnia, żeby pracownicy nie mogli już dłużej pracować. 14-godzinny dzień pracy to w tym kraju norma i oznaka szacunku. Z kolei w Stanach Zjednoczonych co roku pracownicy rezygnują z ponad 500 milionów godzin urlopu z obawy o utratę pracy. Tymczasem roboty są już gotowe do przejęcia większości wykonywanych przez człowieka zadań, co w efekcie uczyni nas bezrobotnymi.

Wiele zmieniło się od czasu, gdy grupa purytańskich księży wynalazła w XVII wieku pojęcie etyki pracy. W XXI wieku samo pojęcie "pracy" pod wieloma względami się rozpada. To idealna sytuacja dla szwedzkiego mistrza kina dokumentalnego Erika Gandiniego, który podróżuje po całym świecie i wnikliwie, z egzystencjalnym humorem bada, co oznacza dziś słowo "praca" i czy w ogóle ma ono jeszcze dla nas jakieś znaczenie.

Czy jesteśmy gotowi, żeby pracować mniej albo wcale? Odpowiedź tylko pozornie jest łatwa, zważywszy na silny związek pomiędzy pracą a naszą tożsamością. Czy oddamy naszą pracę robotom, maszynom, sztucznej inteligencji? Czy damy się na tym polu zastąpić i jakie to będzie rodzić konsekwencje indywidualne i społeczne? Erik Gandini bada pojęcie pracy w różnych krajach i kulturach, od Kuwejtu po Koreę, od USA do Europy. Gandini jest niezwykle spostrzegawczy, nie brak mu też dawki egzystencjalnego, czarnego humoru.