z cyklu i have to live, i have to act.. tam na fpff gdynia - motywacyjne kino edukacyjne autystycznego niepokoju i biurokratycznego bałaganu - oj, posypią się nagrody, jak sądzę, sobie a muzom wróżę, bo to tak zwany kinematograficzny samograj, przynajmniej jeśli chodzi o temat, a i sposób jego podania jest wysokiej klasy.. uniwersalne kino odwołujące się do sumień, które winno zadowolić każdego pod szerokościami (optyka z punktu widzenia opiekuna w zasadzie ustawia sprawę, podobny film nakręcony z punktu widzenia osoby wymagającej opieki miałby już nieco bardziej pod górkę).

też mniejsza o niektóre rozwiązania formalne, jakieś wstawki komiksiarskie (trzy wściekłe mścicielki buldożerki maszerujące korytarzem, skądinąd bardzo zabawne, świadomie jak sądzę - jednak gdybym zobaczył coś takiego na zajawce tobym na film na pewno nie poszedł) czy np. ponowne spiknięcie się pary tam u niego na chacie już w dziewięćdziesiątych, ni to stąd, ni zowąd (a z kosmosu zapewne, wprowadzone chyba tylko po to, aby puenta o rzyganiu mogła wybrzmieć w całej swojej pełni komicznej).

oto jest (po rodzicach z Wielkich Rodzin, strażnikach z Więzienia, paniach przedszkolankach z Przedszkolandii i bezdomnych sztukmistrzach przeżycia z Kloszard Story na moim prywatnym orbitalu heroicznych bytów ulotnych) marvelowskie kino superbohaterskie sortu prawie najwyższego, bo demokratycznego - w roli superbohaterki samotna matka z chorym dzieckiem (gdyby nie była samotna, z dzieckiem bez zaburzeń, zdrowym zaledwie, byłoby jedynie bohaterskie, więc nie marvelowskie).

odruchy serca i emocje towarzyszące jak podczas projekcji Chce Się Żyć pieprzycy lat temu dziesięć - oczy mokre, niagary, łzy się leją, wodospady, ciągle pada, pada, pada, a pada.. jak za noego!

podsumowując: no i fajnie, kolejny raz to samo i kolejny raz tak samo dobrze ‐ czuję się uczuciowo zaszantażowany i w ogóle mi to nie przeszkadza.