Tytuł: Śnieżka
Gatunek: Dramat/Niemy
Reżyseria: Pablo Berger
Scenariusz: Pablo Berger
Zdjęcia: Kiko de la Rica
Muzyka: Alfonso Vilallonga
Kraj/Rok produkcji: Belgia, Francja, Hiszpania/2012
Czas: 98 min.

Może się wydawać, że pewne tematy są już wyeksploatowane i nic nowego wymyślić się nie
da, a każda próba stworzenia nowej wersji starego dzieła musi spalić na panewce. Królewna
Śnieżka braci Grimm wydaje się być właśnie takim przykładem, dzieła, zekranizowanego tak w
wersji aktorskiej jak i animowanej wiele razy i to nawet na dziwne acz ciekawe sposoby (patrz:
Królewna Śnieżka i łowca) .
Jednak hiszpański reżyser Pablo Berger tę klasyczną baśń odkrywa na nowo i doskonale
znaną wszystkim historię prezentuje w nowej, zaskakującej formie.
Nie ma magicznego królestwa. Jest Hiszpania lat 20 i 30 XX wieku. Nie ma króla, ale za to jest
torreador, Antonio Villalta (Daniel Giménez Cacho), jeden z najlepszych w swoim czasie.
Torreador, który uległ wypadkowi (żona w tym samym czasie umiera przy porodzie córki), a
opiekę nad nim sprawuje pielęgniarka/Grimmowska Królowa (w tej roli znakomita Maribel
Verdú, którą możecie pamiętać z roli Mercdes w Labiryncie Fauna). Oczywiście nie zależy jej na
torreadorze, którego poślubia, tylko na jego majątku. A jedyną tak naprawdę przeszkodą do
całkowitego szczęścia chciwej kobiety jest córka Antonio – Carmen/Śnieżka (Macarena
García). To co się wydarzy dalej jest w zasadzie zgodne z baśniową wersją,ale...
No właśnie. Berger znaną nam historię nie tylko przenosi w przyszłość- do XX wieku. Kolejną
rzeczą, którą robi jest...powrót do przeszłości. Przeszłości kina. Oglądając Śnieżkę mamy
wrażenie cofnięcia się w czasie za sprawą użytej techniki filmowej. Film bowiem nie tylko jest
niemy, ale też czarno-biały. Zamiast dialogów aktorów mamy więc ich tekst w ramce niczym w
początkach kinematografii, zamiast dźwięków świata przedstawionego – znakomitą muzykę w
jakże hiszpańskim klimacie:) Berger także często zaskakuje rozwiązaniami fabularnymi; niby
wszystko się zgadza z oryginalnym pierwowzorem, ale pewne wydarzenia (np. wywóz Carmen
do lasu przez kochanka macochy, w bajce: Śnieżki przez Myśliwego czy zakończenie, którego
nie chcę zdradzać) i postacie (np. krasnoludki) mogą nie raz zaskoczyć widza.
Berger stworzył filmową ucztę – ze znakomitymi rolami Garcii i Verdu, znakomitą muzykę,
ciekawą koncepcją przedstawienia znanej historii. To po części dramat, trochę komedia,
trochę kino przygodowe w konwencji czarno-białego kina niemego. Dla każdego spragnionego
filmowych wrażeń najwyższej próby. Jednak raczej nie znajdziecie tego filmu w wielkich
multipleksach. Szukajcie w małych kinach studyjnych.