Kiedy tutaj nie chodzi o prawde rozumiana jako realia historyczne czy obior zjawiska transseksualizmu. Historia jest opowiedziana z perspektywy bohatera/bohaterki i wszelkie cechy basniowosci, oderwania od rzeczywistosci maja przede wszystkim wlasnie pokazac nam obraz swiata widzianego oczami Kici. Kroczenie przez zycie lekkim, beztroskim krokiem, bezgraniczne oddanie sie marzeniom, dazenie do ich spelniania, a czasem tylko mijanie sie z nimi. To wszystko sklada sie na postac naszego bohatera, ktorego losy zostaly osadzone w tak dramatycznym momencie w historii Irlandii, z cala pewnoscia dla przywolania kontrastu z beztroska Kici, czerpaniem z zycia i wybiorczym jego traktowaniem - liczy sie tylko to, co dobre, reszta jest tylko zlym snem. Mysle, ze niezwyklym w tej historii moze sie wydawac nie brak wrogosci ze strony otoczenia (choc takie przypadki jednak sie zdarzaja), ale sam bohater, ktory przez swoje wspaniale radosne i naiwne podejscie do swiata wydawac sie moze jakby odrealniony. Wiec tutaj nie chodzi nawet o transwestyte i przeciwnosci, jakie musi pokonac, ale o fakt, iz on (ona) tych przeciwnosci nie dostrzega. Chodzi o niezwykly sposob na zycie, o przyjecie postawy calkowicie otwartej na swiat i ludzi. Zgadzam sie, ze takie potraktowanie swojego zycia moze byc dla niektorych z lekka kontrowersyjne ;]

Ah tak, zapomnialam wspomniec, ze ogladajac go z takiej wlasnie perspektywy mnie film oczywiscie zachwycil. Otrzymal ode mnie plakietke pod tytulem "jeden z najpiekniejszych filmow, jakie widzialam".

nie chce nic mówić ale wydaje mi sie albo nawet jestem tego pewna z wlasnych doświadczeń i z tego co udaje
mi sie zobaczyc na codzien, ze społeczeństwo jest wcale mniej tolerancyjne niż było jest mniej wiecej na
takim samym poziomie lub nawet wyzszym.
A film, niesamowity, wzruszajacy i prawdziwy.

*nie jest wcale mniej tolerancyjne.błąd.

sorry, ale akurat Londyn lat 70-tych to zupełnie inna bajka niż nasza rzeczywistość i wówczas i obecnie ;)
bycie bi (gejem w mniejszym stopniu) było wtedy modne. np takie klimaty jak z Velvet Goldmine (Idol). co prawda tam to dotyczy sfer artystycznych, ale jest też postać chłopaka, który zafascynowany Brianem Slade (czyli Davidem Bowie) postanawia "spróbować" czegoś innego czy też nawet ujawnić swoją "inność".
moim zdaniem wtedy takiej młodzieży było więcej (tzn ujawniającej się, w UK) i miała znośne warunki aby tak się zachowywać. chodzi mi raczej o ogólną akceptację środowisk młodzieżowych, pomijając ewentualne reakcje rodziców ;)

Postać Kici genialna. Film przeuroczy. Juz dawno nie widziałam tak niezwykłego filmu.

Aha, zgadzam sie całkowicie:]

Film na który czekałam od bardzo dawna niestety mnie rozczarował. I nie powiem o nim nic dobrego, przykro mi. Nawet nie wiem dlaczego tak mi się nie podobał, po prostu spodziewałam się czegoś innego. Lepszego:]

Co do "Chłopaki nie płaczą"-oryginalny tytuł tego filmu, owszem, brzmi "Boys don't cry", ale spolszczona wersja to "Nie czas na łzy". Piszę to tylko dlatego, żeby nikt nie pomylił tego z polską komedią o tym tytule.

O tak "Nie czas na łzy" to było coś...

Skakałam ostatnio po kanałach u siostry i na filmboxie akturat leciało. Nie wiem dlaczego, nic ciekawego akutat się nie działo, a jednak zatrzymałam się na nim. Film ma w sobie jakąś magię a postać Kici jest po prostu urzekająca :) Przestałam się dziwić, dlaczego tak przyciągał facetów.
Najciekawsze w filmie jest podejście do życia i przedziwnych sytuacji, które normalnego człowieka wprawiłyby w przerażenie czy szok. Juz 2 czy 3 dzień pozostaję pod wrażeniem tej historii.
Ach, i jestm zachwycona ścieżką dźwiekową oraz znakomita grą aktorów, którzy byli bardzo naturalni w tym nienaturalnym świecie. Polecam gorąco! Pozdrawiam!