"Śniadanie na Plutonie" przenosi widza do lat 60-tych, gdzie poznajemy Patricka, transwestytę od urodzenia mieszkającego w małym, irlandzkim miasteczku i wychowywanym przez zastępczą matkę. Młody chłopak nie potrafi odnaleźć się wśród rówieśników i przybranej rodziny, dlatego postanawia wyjechać do Londynu. Pragnie odszukać matkę, która porzuciła go po urodzeniu oraz zaznać szczęścia, miłości i akceptacji. Podoba mi się podejście reżysera do tematu, którego się podejmuje, ponieważ z jednej strony jest to kino drogi, kino o poszukiwaniu własnego siebie, pragnieniu dostosowania się do społeczeństwa, momentami gorzkie i bolesne. Z drugiej zaś produkcja podszyta jest pozytywnym humorem, dzięki czemu problemy, z którymi zmaga się główny bohater stają się mniejsze niż w rzeczywistości. Możliwość przeniesienia się do barwnego, nieco przerysowanego świata Patricka "Kici" Bradena to jak zastrzyk pozytywnej energii. Oprócz świetnie opowiedzianej historii produkcja Neila Jordana oferuje genialny soundtrack, którego melodyjność potęguje u widza uczucie szczęścia.

https://zprzymruzeniemokaa.blogspot.com/2015/11/do-ivana-przyjezdza-moda-dzienni karka.html