Ten film jest wielki przez swoją "dżunglową " część. Jest to zarazem studium ludzkich postaw jak i zagłębienie się w temat transtendencji religijnej.
Moim zdaniem głównym bohaterem jest ksiądz. Skupcie się na nim. Zwłaszcza na scenie z wydarciem strony z Biblii - początkowo księga ta była oknem do świata transcendencji, niezachwianej wiary. Jednak w sytuacji gdy nastała potrzeba znalezienia suchego surowca do rozpalenia ognia - ksiądz nie waha się wyrwać strony z Biblii. Następuje w tym momencie zerwanie ze sferą sacrum, księga, wiara staje się pustym przedmiotem, czystym materializmem. Ten fakt podkreśla pojawienie się przed księdzem skóry węża - oczywistego symbolu.
Po chwili okazuje się, że wyrwanie karki okazało się niepotrzebne, więc ksiądz z namaszczeniem odkłada wyrwaną kartkę z powrotem do księgi. W tym samym czasie skórę węża zjadają mrówki. Czy to znaczy, że wiara przetrwała? Nie jest to takie oczywiste biorąc pod uwagę kolejne wydarzenia - fenomenalny motyw z diamentami, czy też szaleństwem mężczyzny który bierze broń gdyż uwierzył, że jest ręką sprawiedliwości bożej. Zabija kobietę, zepsutą od chciwości, kara dosięga też księdza. Być może dlatego iż jego wiara jest zła, wypaczona, błędna, pyszna? W końcu kara dosięga też samego szalonego mężczyznę gdyż postawa postawienia się w roli Boga też wymaga kary.
Przy życiu pozostaje tylko głuchoniema dziewczyna, zamknięta na świat zewnętrzny i skupiona na wnętrzu, oraz żądny przygód , wolny od przesądów, mężczyzna. Niczym Adam i Ewa opuszczają Eden(który okazał się piekłem) i wsiadają do swojej charonowej łodzi w podróży na drugą stronę.