A czy nie lepiej by twórca właśnie nie mówił dobitnie, nie wykładał swych morałów jak kawę na ławę itd., tylko pozostawił to widzom, wierząc iż są na tyle inteligentni, że będą w stanie sami wyciągnąć wnioski?

Słusznie. Źle to sformułowałem. Dzięki za zwrócenie uwagi - muszę poprawić w recenzji.

Chodziło mi oczywiście nie o to, że miał wyłożyć kawę na ławę, tylko, że moje wnioski są takie, że chyba koleś nie potępia tego, co - jak uważam - powinno się potępiać. Tak wyszło z mojej - może niezbyt inteligentnej - analizy.
Wg. mnie główna bohaterka jest przedstawiona jako osoba racjonalna - głos rozsądku wśród ciemnoty. A po tym co widzimy spokojnie mogę sobie wyobrazić, że w przyszłości zostaje mamusią bogobojnego muzułmanina, który nie wiedzieć czemu podłoży bombę w szybkowarze na trasie maratonu. Bo "to dobry chłopak był i mało pił" (za to dużo się modlił).

Podobnie wątek nieszczęśliwego tatusia - no postać jak z szekspirowskiej tragedii normalnie. Kocha córkę, ale cóż ma począć, gdy ta się stoczyła na margines i hańbi rodzinę? Wiem, ktoś może powiedzieć, że twórca tylko przedstawił punkt widzenia moherowej rodzinki, ale - jak piszę w pełnej recenzji - brak jakiegokolwiek kontrapunktu, zwłaszcza w monologu z ojcem Aurore, gdzie jego barbarzyńskie poglądy nie zostają w żaden sposób skonfrontowane z punktem widzenia cywilizowanego człowieka, pozostawia wrażenie, że oglądamy film, gdzie obie strony mają swoje słuszne racje, niczym w greckiej tragedii, a nie sfilmowaną plemienną patologię.