Recenzja Sezonu 1

Peacemaker (2022)

Być może mój głos znajduje się w mniejszości, wszak uważam, że zdecydowanie bardziej faworyzowany przez krytyków ubiegłoroczny "The Suicide Squad" Jamesa Gunna cierpiał na zasadniczo ten sam problem co "Legion Samobójców" zaproponowany niegdyś przez Davida Ayera, czyli formalną nielogiczność. Zarówno w pierwszym, jak i w drugim przypadku mamy finalnie do czynienia z nadprzyrodzonym zagrożeniem o gigantycznej skali, więc jakim cudem lekiem na takie kabały ma być świruska z kijem baseballowym, gość z zestawem linek wspinaczkowych czy człowiek o wyglądzie łasicy – zamiast, no nie wiem, boga z odległej planety strzelającego laserami z oczu i rozwijającego w powietrzu prędkość czterech machów albo multimiliardera z technologią wyprzedzającą o dekady wszelki znany militarny know-how i tłukącego do nieprzytomności przestępców w pancerzu ze spiczastymi uszami?

To, co Gunna jednak wyróżnia, to umiejętność świetnego wyczucia skali mikro, którą poznaliśmy już przy okazji obu części "Strażników Galaktyki" (które uważam za jedne z najlepszych filmów ze strony Marvel Studios). Mowa tu o zaplataniu i przerzucaniu więzi pomiędzy głównymi postaciami w historii, która sama w sobie okazuje się być ostatecznie fasadą dla poczynań naszej drużyny. Dlatego właśnie o wiele lepiej patrzyło się na "The Suicide Squad" pod tym kątem – mimo że cała opowieść wyglądała na taką samą, przeciągniętą i krzykliwą pretensję do bycia szalonym kinem komiksowym, jak poprzedniczka.

No i w tym momencie, ubrany cały na biało-pstrokato, wchodzi Chris Smith, a.k.a. Peacemaker, grany przez Johna Cenę. Po akcji w Corto Maltese rozpoczyna swój ostatni dzień na obserwacji w klinice w swych rodzinnych stronach. Już przy okazji rozmowy z lekarką, podczas której Chris nalega na podkręcenie kontrastu w prześwietleniu jego klatki piersiowej, by uwidocznić zarys jego mięśni lub przekomarzanki o zaufaniu z nowo poznanym sprzątaczem Jamilem (która dotyka kwestii wspólnego palenia zioła) ustawiany jest przed widzem spodziewany ton serialu, dociśnięty tym bardziej przez wspomnienie ciekawej plotki na temat Aquamana, która z czasem znajdzie swoją konkluzję.

Peacemaker w "Legionie smobójców" był jednowymiarową częścią większej układanki – z jedną sceną pokazującą, iż ta góra mięśni skrywa wszak w sobie coś więcej, niż moglibyśmy się spodziewać – natomiast tutaj twórcy dostali czas na dookreślenie samej postaci, a to tworzy zupełnie nowy kontekst w zapoznawaniu się z nią. Wspomniane wcześniej, gęsto rzucane bezczelne / chamskie / suche żarty trafiają lepiej do widza, ponieważ są organiczną częścią poszczególnych elementów charakterystyki naszego (anty)bohatera. Sytuacje, w których przyjdzie mu się znaleźć wraz ze swym ukochanym przyjacielem (No.1) orzełkiem Eaglym i starym kumplem (No.2) Vigilante (Freddie Stroma), nie są w żadnym wypadku scenkami wrzuconymi "na sztukę", a każda z nich kryje za sobą pewną prawdę o tychże zuchach.

Komiksowe danie nie rozrzedza się nawet wówczas, gdy do fabularnego kociołka Gunn zacznie błyskawicznie wrzucać coraz to nowe postaci. Czteroosobowa grupa, zesłana przez quasi-rządową Agencję Amandy Waller (Viola Davis) do polowego projektu "Motyl", może się z początku wydawać dość nijaka i boleśnie stereotypowa, bo oto do czynienia mamy ze sztywnym i beznamiętnym dowódcą grupy Murnem (Chukwudi Iwuji), piękną i ozięble formalną agentką Harcourt (Jennifer Holland), fajtłapowatym i marudzącym agentem Economos (Steve Agee) oraz niedoświadczoną prymuską Adebayo (Danielle Brooks). Każda z tych person wniesie swój wkład w historię, będziemy mogli wedle własnego sumienia osądzać ich wypowiedzi lub decyzje, a nasz główny bohater z biegiem czasu wkomponuje się w owe grono na swój (wyjątkowy oczywiście) sposób.

W wyjątkowy sposób potraktowano tutaj również pojęcie ojcowskiej figury, ponieważ pierwszy raz w szeroko rozumianym kinie superbohaterskim (chociaż mogę się mylić) tak bezpardonowo przedstawiono członka rodziny samego protagonisty jako złego do szpiku kości antagonistę. Oczywiście poznaliśmy takie zgryzoty jak między Milesem Moralesem a Prowlerem ("Spider-Man Uniwersum"), ale mimo wszystko i tak widzieliśmy przy okazji śledzenia tamtych wydarzeń wiele światła bijącego od czarnego charakteru. W serialu "Peacemaker" ojciec Chrisa Smitha (Robert Patrick) jest od początku do końca przedstawiany jako ktoś zły z definicji, bez żadnej nadziei na choćby iluzoryczne zwrócenie twarzy w stronę ścieżki dobra – coś w stylu Imperatora Palpatine'a. Jako Biały Smok przewodzi gangowi suprematystów i jak łatwo można się domyślić nie był na przestrzeni dekad najlepszym przykładem dla swojego syna. Jednak nawet taka postać spełnia bardzo ważną rolę (również za sprawą kunsztu aktorskiego) w samej historii, ponieważ dowiadujemy się, kto jest autorem najgłębszych mentalnych blizn w psychice głównego bohatera i jak wiele kosztuje go zerwanie więzów krwi, krępujących jego poczciwą duszę.

Jest taka scena w serialu (okraszona bardzo piękną piosenką w tle), która momentalnie utwierdziła mnie w przekonaniu, że James Gunn rozumie Peacemakera i za wszelką cenę chce sprawić, by widzowie też go zrozumieli, a dodatkowo poznamy się tutaj na zaskakująco dużych możliwościach dramatycznych Johna Ceny. Nie wiem, czy to ostateczna porażka, czy też ostateczne zwycięstwo kinematografii, że widz może w pełni się utożsamić lub nawet osiągnąć pewien stopień przywiązania do czwartoligowego bohatera komiksowego z polerowanym sedesem na głowie. Myślę, że powinniśmy uznać to za znak czasów i chyba nie ma w tym nic złego, jeśli do takich zadań zabierają się odpowiedni ludzie – w odpowiedni sposób.

Żeby nie było za różowo – "Peacemaker" to nie jest tytuł, który trafi do każdego. Całe show jest prezentowane w oderwanej od rzeczywistości, przypowieściowej formie. Sama nazwa miasteczka Evergreen jest tu wymowna, ale poza tym na każdym kroku widać, w jak bardzo niedookreślonych realiach obracają się wszystkie postaci. Przez to nie możemy, jako widzowie, przeżywać w należyty sposób stawki fabularnej, ponieważ z tyłu naszych głów cały czas tkwić będzie przeświadczenie, że mamy do czynienia z osobliwą krwawą bajką. Widać także, że budżet na tę produkcję jest zaledwie skrawkiem budżetu wielkich kinowych hitów od DC, po zdjęciach robionych przeważnie w trzech lokacjach i dość oszczędnych (może poza finałową) scenach walk. Jednakże, tak jak wspominałem wcześniej, perfekcyjnie rozegrana skala mikro rekompensuje te pomniejsze problemy serialu, a fanom komiksów i kina superbohaterskiego (zarówno tym niedzielnym, jak i tym na pełen etat) trafiła się gratka.