Recenzja filmu

W chmurach (2009)

"W chmurach" reklamowany jest jako film, w którym jedną ze swoich najlepszych ról zagrał jeden z najbardziej znanych amantów współczesnego Hollywood – George Clooney. Wspomina się również o nazwisku reżysera – Jasona Reitmana. Obraz zebrał wiele nominacji, między innymi do Złotego Globu. Czy rzeczywiście nowy film twórcy "Juno" jest aż tak dobry?

Ryan Bingham (George Clooney) potrafi być w podróży 322 dni w roku. Większość czasu spędza w samolocie, a na lotniskach i terminalach czuje się jak u siebie w domu. Każdy ruch ma wyćwiczony, kontrola na lotniskach przebiega szybko i sprawnie, Ryan sprawia wrażenie, jakby to on więcej wiedział o tym, jak ma być skontrolowany, niż funkcjonariusze przeprowadzający to rutynowe działanie. Nie jest jednak agentem supertajnych służb specjalnych. Pracuje podróżując po całych Stanach Zjednoczonych i zwalniając ludzi. Jest samotny, wiedzie takie życie z wyboru i jest z niego zadowolony – najważniejsza dla niego jest kariera. Pewnego dnia jednak w jego życiu pojawia się młoda, aktywna pracownica – Natalie (Anna Kendrick), która przewraca jego życie do góry nogami i ukaże zalety innego sposobu na życie.

Film jest mieszanką komedii romantycznej i dramatu. Opowiada o samotności (w tym wypadku o samotności z wyboru, która jednak nie okazuje się być tą idealną drogą), o niedojrzewaniu dorosłych ludzi oraz o tym, jak pod wpływem wydarzeń lub innych osób możemy zmienić (lub przynajmniej spróbować zmienić) swoje życie. Mimo moich obaw film nie okazuje się być wyidealizowaną bajeczką w świecie, w którym wszystko jest możliwe, niezależnie od tego, jakie decyzje podejmowało się przez całe swoje życie. Jest życiowy, przynajmniej w tej jednej, kluczowej dla filmu scenie. Swoich decyzji, usposobienia i wreszcie – całego otaczającego nas świata nie da się zmienić w mgnieniu oka, nie wszystko się udaje, nie wszyscy żyją razem długo i szczęśliwie. Dla mnie ten film zdecydowanie nie ma radosnego przesłania, chociaż przez prawie całą projekcję wydawało mi się, że takie właśnie ono będzie.

George Clooney zagrał dobrze, na dość wysokim poziomie, ale bez żadnych fajerwerków. Szczerze mówiąc, gdy usłyszałem o jego „powrocie do wysokiego poziomu” spodziewałem się naprawdę czegoś, co zrobi na mnie spore wrażenie. A otrzymałem po prostu dość solidne aktorstwo, które nie wyróżnia się niczym wielkim spośród wielu innych, podobnych ról. A sam Clooney dla mnie w praktycznie każdej roli (wyłączając Syrianę) wygląda i gra tak samo. Anna Kendrick również zagrała całkiem nieźle młodą, wciąż jeszcze niedojrzałą, żywiołową pracownicę, po której poglądach Ryan postanowił zmienić swoje życie. Wreszcie, uwagę zwraca Vera Farmiga, która zaprezentowała równie wysoki, jak wspomniana już dwójka poziom aktorstwa. Zagrała kobietę, która, podobnie jak Ryan cały rok lata po Stanach Zjednoczonych pracując i spotyka się z nim wtedy, gdy pracują w tych samych miejscach. Jest wreszcie również tą kobietą, dla której główny bohater postanawia zmienić swoje życie.

Reżyseria jest całkiem przyjazna, nienachalna, oko kamery śledzi poczynania głównego bohatera, jego późniejsze wątpliwości. Strona techniczna filmu jest poprawna, chociaż żaden z jej aspektów nie zwraca na siebie uwagi czymś wielkim, nowatorskim. Wszystko jest po prostu poprawnie wykonane.

Najnowszy film Jasona Reitmana nie powala. W chmurach ogląda się całkiem dobrze, ale mnie jednak czegoś w tym obrazie brakowało – Clooney wcale nie gra tak zachwycająco, jak niektórzy piszą, poruszony temat jest naprawdę ciekawy, ale wszystko przedstawione jest jakoś tak… bez tej kropki nad i, bez czegoś, co pozwoliłoby na ten obraz spojrzeć, jak na naprawdę ciekawy i dobrze zrealizowany film. Początek 2010 roku zdecydowanie mnie zawodzi.