Recenzja filmu

Dzieci niebios (1997)

But to okrycie stopy, używane na co dzień. Zwyczajny przedmiot, bez którego jednak trudno się obyć. Czy film o butach może być ciekawy w dobie najnowocześniejszych efektów specjalnych, półnagich aktorów i wielkich sensacji robionych na siłę, aby zwrócić uwagę widza? "Dzieci niebios" ukazują nam życie niezbyt zamożnej rodziny z Iranu. Podczas filmu możemy nie tylko zobaczyć, jak wiele różni nas od nich, ale także częściowo poznać kulturę. Między nami, Europejczykami - niezależnymi, kreatywnymi ludźmi, których stać nie tylko na kilka par butów, ale i luksusowe wakacje, a Nimi - ludźmi, którzy mają szacunek do każdej rzeczy, jaką posiadają, jest wiele różnic. Zdaje się, że przeciętny Polak, Niemiec czy Francuz miałby poważne problemy z wejściem w ich świat. W świat tak inny od naszego, chociaż podobno nie ma żadnych granic. Dzięki temu filmowi poznajemy ich życie i wielokrotnie się dziwimy, że gdzieś na świecie mieszkają ludzie tak odmienni od nas. W naszym kraju też jest wiele biednych rodzin, które ledwo wiążą koniec z końcem, ale te rodziny ani trochę nie przypominają rodziny ukazanej w tym filmie. Ali wracając od szewca do domu, gubi buty swojej młodszej siostry Zahry. Rodzeństwo wie, że ich rodziców nie stać na zakup nowej pary, więc wymyślają plan, który ma polegać na tym, że rodzicom nic nie powiedzą, a sami będą chodzić w jednej parze butów. Plan okazał się na tyle dobry, że udaje im się wprowadzić go w rzeczywistość. Czekają na siebie w umówionym miejscu, a potem następuje szybka wymiana butów. Po jakimś czasie to jednak staje się męczące, a Ali ciągle spóźnia się do szkoły. Nagle pojawia się szansa wygrania butów. Wystarczy tylko zająć trzecie miejsce podczas zawodów sportowych, a dokładnie biegu. Ali szybko decyduje się na udział, chociaż boi się, że nie da rady. I wygrywa, ale pierwsze miejsce. Buty przepadły, zamiast tego, wygrał coś innego, co nie jest mu tak potrzebne. Reżyser pokazuje nam głęboką rodzinną więź bohaterów. Kochają i szanują siebie samych, rodziców, starszych ludzi, a nawet przedmioty (buty, książki). Dzisiejszym dzieciom bardziej w głowie są nowe gry i zabawki niż szacunek dla innych ludzi. Taki film bardzo wyróżnia się wśród amerykańskich "dzieł" przesyconych agresją, albo mdłych romansideł o niczym. Pokazuje nam wartości, które jak zdawałoby się zaginęły i przepadły. Muszę przyznać, że to pierwszy film, jaki obejrzałam, irańskiego reżysera i scenarzysty - Majid Majida, ale zrobił on na mnie ogromne wrażenie i smak na jego kolejne filmy, których ma kilka na swoim koncie. Szkoda tylko, że taki film, jak "Dzieci niebios" ginie gdzieś wśród tandetnej hollywoodzkiej papki, a kina nie palą się do prezentowania wartościowych filmów, skoro mogą pokazać kasowy przebój. Co z tego, że będzie nudny, bez przesłania, skoro kino zarobi na tym więcej pieniędzy? Aktorzy, choć nie są zawodowcami ani wielkimi gwiazdami kina zagrali świetnie. Dzięki tytułowemu rodzeństwu jeszcze bardziej przeżywamy cały film. Grają bardzo naturalnie, widać ich mimikę, nie skrywają się pod fałszywym, wymuszonym niby uśmiechem, jak większość aktorów z Hollywood. "Dzieci niebios" to przecudny, magiczny film, który pokazuje coś więcej, niż proste historyjki bez morału. Ten film bez wątpienia zapada na długo w pamięci i sprawia, że chce się go oglądać cały czas. Pokazuje nam najważniejsze wartości życia - przyjaźń oraz silną więź między rodzeństwem, nawet w obliczu biedy. Szkoda tylko, że film nie jest znany. Jest to jednak kino, które nie polega tylko na oglądaniu, takie dzieła trzeba przeżywać. Dodatkowo obserwujemy ogromne różnice pomiędzy mieszkańcami Iranu a nami. Trudno wyobrazić sobie, z jakim szacunkiem odnoszą się do innych osób, a nawet przedmiotów. Jak już wcześniej wspomniałam jest to naprawdę wybitny obraz, który trzeba obejrzeć, choćby dlatego, aby zobaczyć, co w życiu jest naprawdę ważne.