Witold Rowicki 

Polski dyrygent, skrzypek, kompozytor i pedagog. Urodził się 22 II 1914 w Taganrogu (Rosja), skąd został repatriowany do Polski w 1923. Lata szkolne spędził w Żywcu i w Nowym Sączu. W latach 1931-38 studiował w konserwatorium w Krakowie grę skrzypcową u A. Malawskiego i teorie muzyki u B. Wallek-Walewskiego. Był jednym z trzech najzdolniejszych studentów, którzy otrzymali państwowe stypendium. Po dyplomie został prof. gry skrzypcowej na tej samej uczelni. W 1933 zadebiutował jako dyrygent. Podczas okupacji, którą spędził w Krakowie, grał na altówce w orkiestrze Generalnego Gubernatorstwa, studiując dyrygenturę u R.Hindemitha i muzykologię u Z. Jachimeckiego (1940-44). Po wojnie utworzył w Katowicach Orkiestrę Symfoniczną Pol. Radia, późniejszą WOSPR. Został też kierownikiem muzycznym Rozgłośni PR w Krakowie. W okresie 1948-50 koncertował z WOSPR w kraju, a także na Węgrzech, w Czechosłowacji i Rumunii. Od 1950 działał w Warszawie będąc dyr. artystycznym i I dyrygentem Filharmonii Narodowej (1950-55 i 1958-77). Po odbudowaniu gmachu Teatru Wielkiego poprowadził podczas wieczoru inaugurującego „Straszny Dwór” Moniuszki. W 1977 przeszedł na emeryturę, ale wciąż występował z orkiestrą FN, odbywając z nią trzykrotnie zagraniczne tournees. W 1983 został dyr. muzycznym orkiestry Bamberger Symphoniker.
Jest autorem wielu kompozycji – utworów orkiestrowych, wokalno-instrumentalnych i pieśni. Był również pedagogiem i działaczem związkowym, ale do historii polskiej muzyki przeszedł jako twórca dwóch czołowych orkiestr (WOSPR i FN) i wybitny dyrygent. Był też laureatem wielu nagród i odznaczeń państwowych. Zmarł 1 X 1989 w Warszawie i został pochowany na Powązkach.