"Ludzie nie doceniają siły nostalgii. Nostalgia jest jedną z największych słabości człowieka, zaraz za ciosem w kark". Wydaje się, że Square Enix bardzo do serca wzięło sobie słowa serialowego Dwighta Schrute z amerykańskiego "The Office", przy okazji tworzenia remake'u "Final Fantasy VII". Nie dość, że podzielili oryginał na trzy gry, to jeszcze wprowadzili w nim tyle zmian, że narazili się na falę krytyki ze strony zagorzałych fanów "Finala". Czy "Rebirth" ukoi nerwy fanów?
"Wszystko, co najważniejsze"
autor: Michał Walkiewicz
W telewizji obrady sejmu, a za oknem licealiści w płaszczach do ziemi. Wstajesz rano, choć nie trzeba iść do szkoły. Mama nie zrobiła płatków z mlekiem - nie szkodzi. W kinach "Indiana Jones" i "Top Gun", a niedługo - "Obcy", "Wykidajło" i "Nieśmiertelny". Na dysku same nowości: "Tekken", trylogia "Tomb Raider", "Final Fantasy VII". Masz czterdzieści lat. Jest rok 2024.
Życie uczy, że pewne statki odpływają. Popkultura - że wszystkie da się zawrócić do portu. Zwłaszcza, jeśli cumą jest dyskontowanie naszej nostalgii. "Final Fantasy VII" nauczyło całe pokolenie graczy, jak kochać gry wideo. "Final Fantasy VII Rebirth", w które gramy dziś, jest śmiałą próbą przywołania pamięci o tym doświadczeniu. To remake. A raczej - sequel remake’u. A ściślej - po prostu sequel, gdyż w finale poprzedniej odsłony scenarzyści zamaszystym ruchem przekreślili nadzieje fanów na wierną kopię. Jak się okazało, niektórzy z wskrzeszonych po latach bohaterów wiedzieli, że coś tu nie gra. Mieli świadomość, że ta historia już się kiedyś wydarzyła.
Igraszki z naszymi oczekiwaniami spotkały się w momencie premiery z krytyką. Nic dziwnego. Twórcy najpierw zmetaforyzowali całą społeczność fanowską. Zamienili ich w dosłownych "strażników przeznaczenia"; w eteryczne mary chroniące fabularną strukturę oryginału, pilnujące, by opowieść potoczyła się znajomym torem. A następnie odebrali tejże społeczności całą moc sprawczą i usunęli ją z równania. Mary zniknęły, a - parafrazując jedną z bohaterek - przed graczami otworzył się "nowy, przerażający świat".
Motorem napędowym tej zmiany był odpowiedzialny za fabularne hopsztosy serii "Kingdom Hearts" Tetsuya Nomura. Facet - jak każdy niewolnik dewizy, że złe pomysły nie istnieją - jest łatwym celem. Będę jednak bronił jego strategii artystycznej. Po pierwsze - uważam, że decyzja, by stanąć twarzą z twarz z fandomem i potraktować go jak z realną siłę (na co odwagi nie mieli choćby twórcy skrajnie obraźliwego, finałowego odcinka serialu "She-Hulk") powinna budzić uznanie. Po drugie - w dobrym remake’u ze starych klocków układa się nowe konstrukcje. Myślę, że z tej swobody twórcy "Rebirth" korzystają lepiej od nas, sprasowując kilkanaście gier "siódemkowego" uniwersum (od "Crisis Core", po "Dirge of Cerberus") w jedną, muskularną narrację. "Final Fantasy VII Rebirth" jest tym dla serii, czym "Dwie wieże" były dla "Władcy Pierścieni", a "Imperium kontratakuje" dla "Gwiezdnych wojen". To perfekcyjnie skonstruowany pomost między rozbudowaną ekspozycją i wielkim finałem. Zaś przy okazji - opowieść o tragicznym splocie przeznaczenia i przypadku.
Szkic pochodzi z dawnych lat, lecz tusz jest świeży. Znajomi bohaterowie są, jacy byli, jednak wielowektorowa dynamika ich relacji bywa zaskakująca. Wątki, które niegdyś ledwie zasygnalizowano, teraz zamieniają się w dramaturgicznie istotne konflikty. Proste obyczajowe miniatury stają się naraz metaforami emocjonalnego stanu bohaterów. Jasne, Cloud dalej będzie trwał w miłosnym trójkącie z Aerith i Tifą. Oczywiście, płonący Red XIII pozostanie natchnionym strażnikiem pamięci. Czy jednak Barrettowi uda się wyegzorcyzmować demony przeszłości w miasteczku Corel? Z kim pójdziemy na randkę w Gold Saucer? Czy w Nibelheim - na ponurym cmentarzu wspomnień - dowiemy się o bohaterach czegoś więcej? Wreszcie - czy tym razem Aerith przeżyje swój pobyt w Świątyni Starożytnych? Chciałbym, aby wybrzmiało, jak ciekawego momentu w historii gier doczekaliśmy: minęło ponad 25 lat i ponownie NIE ZNAMY ODPOWIEDZI NA TE PYTANIA.
Całą recenzję gry "Final Fantasy VII Rebirth" przeczytacie na jej karcie POD LINKIEM TUTAJ.
***
Recenzja gry "Final Fantasy VII Rebirth", studia Square Enix
"Wszystko, co najważniejsze"
autor: Michał Walkiewicz
W telewizji obrady sejmu, a za oknem licealiści w płaszczach do ziemi. Wstajesz rano, choć nie trzeba iść do szkoły. Mama nie zrobiła płatków z mlekiem - nie szkodzi. W kinach "Indiana Jones" i "Top Gun", a niedługo - "Obcy", "Wykidajło" i "Nieśmiertelny". Na dysku same nowości: "Tekken", trylogia "Tomb Raider", "Final Fantasy VII". Masz czterdzieści lat. Jest rok 2024.
Życie uczy, że pewne statki odpływają. Popkultura - że wszystkie da się zawrócić do portu. Zwłaszcza, jeśli cumą jest dyskontowanie naszej nostalgii. "Final Fantasy VII" nauczyło całe pokolenie graczy, jak kochać gry wideo. "Final Fantasy VII Rebirth", w które gramy dziś, jest śmiałą próbą przywołania pamięci o tym doświadczeniu. To remake. A raczej - sequel remake’u. A ściślej - po prostu sequel, gdyż w finale poprzedniej odsłony scenarzyści zamaszystym ruchem przekreślili nadzieje fanów na wierną kopię. Jak się okazało, niektórzy z wskrzeszonych po latach bohaterów wiedzieli, że coś tu nie gra. Mieli świadomość, że ta historia już się kiedyś wydarzyła.
Igraszki z naszymi oczekiwaniami spotkały się w momencie premiery z krytyką. Nic dziwnego. Twórcy najpierw zmetaforyzowali całą społeczność fanowską. Zamienili ich w dosłownych "strażników przeznaczenia"; w eteryczne mary chroniące fabularną strukturę oryginału, pilnujące, by opowieść potoczyła się znajomym torem. A następnie odebrali tejże społeczności całą moc sprawczą i usunęli ją z równania. Mary zniknęły, a - parafrazując jedną z bohaterek - przed graczami otworzył się "nowy, przerażający świat".
Motorem napędowym tej zmiany był odpowiedzialny za fabularne hopsztosy serii "Kingdom Hearts" Tetsuya Nomura. Facet - jak każdy niewolnik dewizy, że złe pomysły nie istnieją - jest łatwym celem. Będę jednak bronił jego strategii artystycznej. Po pierwsze - uważam, że decyzja, by stanąć twarzą z twarz z fandomem i potraktować go jak z realną siłę (na co odwagi nie mieli choćby twórcy skrajnie obraźliwego, finałowego odcinka serialu "She-Hulk") powinna budzić uznanie. Po drugie - w dobrym remake’u ze starych klocków układa się nowe konstrukcje. Myślę, że z tej swobody twórcy "Rebirth" korzystają lepiej od nas, sprasowując kilkanaście gier "siódemkowego" uniwersum (od "Crisis Core", po "Dirge of Cerberus") w jedną, muskularną narrację. "Final Fantasy VII Rebirth" jest tym dla serii, czym "Dwie wieże" były dla "Władcy Pierścieni", a "Imperium kontratakuje" dla "Gwiezdnych wojen". To perfekcyjnie skonstruowany pomost między rozbudowaną ekspozycją i wielkim finałem. Zaś przy okazji - opowieść o tragicznym splocie przeznaczenia i przypadku.
Szkic pochodzi z dawnych lat, lecz tusz jest świeży. Znajomi bohaterowie są, jacy byli, jednak wielowektorowa dynamika ich relacji bywa zaskakująca. Wątki, które niegdyś ledwie zasygnalizowano, teraz zamieniają się w dramaturgicznie istotne konflikty. Proste obyczajowe miniatury stają się naraz metaforami emocjonalnego stanu bohaterów. Jasne, Cloud dalej będzie trwał w miłosnym trójkącie z Aerith i Tifą. Oczywiście, płonący Red XIII pozostanie natchnionym strażnikiem pamięci. Czy jednak Barrettowi uda się wyegzorcyzmować demony przeszłości w miasteczku Corel? Z kim pójdziemy na randkę w Gold Saucer? Czy w Nibelheim - na ponurym cmentarzu wspomnień - dowiemy się o bohaterach czegoś więcej? Wreszcie - czy tym razem Aerith przeżyje swój pobyt w Świątyni Starożytnych? Chciałbym, aby wybrzmiało, jak ciekawego momentu w historii gier doczekaliśmy: minęło ponad 25 lat i ponownie NIE ZNAMY ODPOWIEDZI NA TE PYTANIA.
Całą recenzję gry "Final Fantasy VII Rebirth" przeczytacie na jej karcie POD LINKIEM TUTAJ.
powiązane artykuły Final Fantasy VII Rebirth
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
